جراحی تعویض جزئی مفصل زانو (UKA) برای چه بیمارانی مناسب است؟

جراحی تعویض جزئی مفصل زانو (UKA) برای چه بیمارانی مناسب است؟

یکی از عمل های جراحی در افرادی که دچار ساییدگی در یک قسمت زانو شده اند و سن پایینی دارند عمل جراحی (Unicompartmental knee arthroplasty (UKA است که جراحی تعویض مفصل جزئی یا نسبی زانو یا همی آرتروپلاستی زانو نیز نامیده می شود.

هدف از این جراحی این است که فقط بخشی از زانو را که آسیب دیده و تخریب شده توسط ایمپلنت جایگزین کرده و قسمت های سالم مفصل را که در طول زمان قابل استفاده هستند حفظ شوند.

 

تعویض مفصل جزئی زانو به اصلاح شکل اندام تحتانی و دامنه حرکت زانوی بیمار کمک می کند.

در افرادی که بجز تغییر شکل و انحراف زانو، در قسمت داخلی زانو مفصل زانو درد هم داشته باشد و یا به صورت همزمان پارگی منیسک داخلی یا ضایعات غضروف مفصلی داشته باشد، پس از بررسی های لازم توسط پزشک در مورد علت ایجاد درد، اگر علت درد زانو شروع آرتروز و سائیدگی در قسمت داخلی مفصل زانو باشد، عمل جراحی UKA توصیه می گردد.

معمولا بیماران در سن 60-35 سال با وزن مناسب کاندید این جراحی می باشند.

 

مزایای عمل جراحی جزئی زانو عبارتند از برش کوچک تر، از دست دادن خون کمتر، درد و تورم کمتر پس از جراحی ، مدت زمان بهبودی کوتاه تر، در این جراحی به دلیل اینکه کل زانو دستخوش تغییر و جایگزینی نشده مکانیک و حرکت مفصل طبیعی تر خواهد بود.

تعویض جزئی زانو برای چه بیمارانی مناسب است؟

درصورتیکه که جراحی تعویض جزئی مفصل زانو (UKA) در بیمارانی که به درستی انتخاب شده اند انجام شود، کاملاً موفقیت آمیز بوده، دارای نرخ بقا مشابه با جراحی تعویض کامل مفصل زانو (TKA) است و نتایج طولانی مدت بسیار خوبی مشاهده شده است. در غیر اینصورت ممکن است منجر به نتایجی با میزان رضایت بخشی کمتر شود. بنابراین ارزیابى کامل توسط جراح ارتوپد، نشان مى دهد که آیا بیمار کاندید مناسبى براى جراحى UKA می باشد یا خیر.

جهت مطالعه ادامه این مطلب به جراحی تعویض جزئی مفصل زانو (UKA) برای چه بیمارانی مناسب است؟ مراجعه نمایید.

دکتر مهران سلیمانها: 

متخصص ارتوپدی – فوق تخصص جراحی زانو در رشت

درمان جراحی اصلاح انحراف زانو

درمان جراحی اصلاح انحراف زانو

انحراف اندام ها از محور مستقیم و افزایش فاصله بین زانوها یا کاهش آنها از جمله نشانه های مشهود ناهنجاری انحراف مفصل زانو می باشد که پای پرانتزی یا زانو ضربدری (ژنوواروس ، ژنووالگوم) نامیده می شود.

 

علل مختلف بروز انحراف زانو عبارتند از:

• انحراف زانو بر اثر آرتروز (در افراد مسن)
• انحرافاتی که منشاء ژنتیکی در زانو دارد (در کودکان)
• شکستگی های اطراف زانو
• عفونت یا تومورهای داخل استخوان
• استئوکندروز و تخریب صفحه رشد انتهای فوقانی تیبیا
• بیماری های متابولیک و تغذیه ای مثل راشیتیسم
• بد جوش خوردن شکستگی های اطراف مفصل زانو
• بیماری های نادر مثل دیسپلازی های استخوانی و استئوژنزامپرفکتا

عوارض انحراف زانوها

در موارد خفیف انحراف زانو اغلب مشکل خاصی ایجاد نمی کند ولی در موارد شدید یا در مواقعی که بیمار اضافه وزن شدید داشته باشد و یا در سنین بلوغ باشد، به علت اینکه فشار وزن بطور مساوی در سطح غضروف مفصل زانو پخش نمی شود ممکن است عوارضی را به همراه داشته باشد که عبارتند از:

• تخریب غضروفی و ساییدگی در طرف داخل یا خارج زانو که باعث آرتروز زودرس می گردد
• آسیب منیسک‌ها و رباط‌های MCL و ACL زانو و در نتیجه ایجاد ناپایداری زانو
• دردهای انتشاری به مفصل های لگن و یا قوزک پا
• عدم توزیع وزن نرمال روی کف پا (معمولا ساییدگی لبه خارجی کف کفش مشهود است)

جهت مطالعه ادامه این مطلب به درمان جراحی اصلاح انحراف زانو مراجعه نمایید.

دکتر مهران سلیمانها: 

متخصص ارتوپدی – فوق تخصص جراحی زانو در رشت

ضایعات استئوکندرال زانو

ضایعات استئوکندرال زانو

ضایعه استئوکندرال به یک ناحیه کانونی آسیب غضروف زانو اشاره دارد و نوعی نقص در غضروف مفصل و استخوان زیر آن است.

عارضه استئوکندرال زانو می تواند در اثر آسیب حاد ناشی از ضربه به زانو یا اختلال در ساختار استخوان رخ دهد، در این شرایط غضروف پوشاننده استخوان های زانو دچار آسیب شده و هم غضروف و هم یک تکه استخوان زیرین را درگیر می کند. این عارضه باعث می‌شود که یک قطعه کوچک از استخوان و غضروف روی آن جدا شود.

ممکن است استخوان و غضروف شل شده در جای خود باقی بمانند و یا ممکن است حرکت کرده و موجب بروز مشکلاتی در مفصل زانو مانند قفل شدن زانو گردد.

ضایعه استئوکندرال به طور مشخص با آرتریت متفاوت است و باید به گونه ای متفاوت در نظر گرفته شود و درمان ها نیز به طور قابل توجهی متفاوت هستند. اگرچه استئوکندرال می‌تواند هر مفصلی را درگیر کند؛ اما در 75 درصد موارد، زانو را درگیر می‌کند.

افراد در هر سنی ممکن است به این بیماری مبتلا شوند اما این عارضه بیشتر در افراد 10 تا 20 ساله، به‌ویژه ورزشکاران جوان یا افرادی که از نظر بدنی فعال هستند رخ می‌دهد.

کل فرآیند استئوکندرال احتمالا ماه‌ها یا حتی سال‌ها طول بکشد و حتی علائم آن مدت زیادی زمان ببرد تا ظاهر شود.

 

علت استئوکندرال زانو

• معمولاً ضایعه استئوکندرال زمانی اتفاق می‌افتد که آسیب حاد به مفصل وارد شود. افرادی که ورزش هایی مانند فوتبال و بسکتبال انجام می دهند ممکن است در معرض بیشتر خطر ضایعه استئوکندرال باشند.
• اگرچه علت چنین ضایعاتی ناشناخته است، اما ممکن است برخی عوامل ژنتیکی مستعد چنین شرایطی باشد.
• ضربه های مکرر نیز می توانند با ایجاد چنین ضایعاتی همراه باشند

علائم استئوکندرال زانو

معمولا استئوکندرال زانو در مراحل اولیه خود، زمانی که استخوان از غضروف جدا نشده است، هیچ علامتی ایجاد نمی‌کند. اما، به مرور زمان ممکن است علائم زیر در اطراف مفصل آسیب دیده بروز کند:

• درد (بیمار مبتلا به ضایعه استئوکندرال اغلب احساس درد مبهم در مفصل می کند که معمولاً هنگام استراحت خوب است و با فعالیت بدتر می شود)
• تورم متناوب و ایجاد تورم بعد از افزایش فعالیتها
• کاهش دامنه حرکتی مفصل آسیب دیده ( در شرایطی که استخوان جداشده و غضروف به داخل فضای مفصل حرکت کنند، این احتمال بیشتر است)
• احساس ناپایداری و بی ثباتی مفصل زانو
• قفل شدن یا کلیک خفیف مفصل زانو

جهت مطالعه ادامه این مطلب به ضایعات استئوکندرال زانو مراجعه نمایید.

دکتر مهران سلیمانها: 

متخصص ارتوپدی – فوق تخصص جراحی زانو در رشت

درمان جراحی پارگی تاندون های اطراف زانو

درمان جراحی پارگی تاندون های اطراف زانو

پارگی تاندون های اطراف مفصل زانو معمولا به علت اعمال نیروهای کششی شدید و ناگهانی عضله در هنگام انقباض آن به خصوص حین فعالیت ورزشی، ترومای مستقیم، خستگی عضلانی و یا گرم نکردن کافی پیش از شروع تمرین ایجاد می شود.

 

در برخی موارد نیز بیماری های مزمن مانند آرتریت روماتوئید، بیماری های مزمن کلیوی، دیابت، نقرس، لوسمی و عفونت می توانند احتمال بروز این عارضه را تشدید کنند.

همچنین استفاده از برخی داروهای حاوی ترکیبات کورتیکواستروئید و بعضی از آنتی بیوتیک ها ممکن است باعث ضعف شدن تاندون شده و حتی یک نیروی مختصر می تواند موجب پارگی تاندون عضله شود.

در آسیب های شدیدتر ممکن است حین جدا شدن تاندون قسمتی از استخوان را همراه خود بکند، که به این حالت شکستگی کندگی گفته می شود.

 

درمان

• در موارد پارگی ناکامل یا جداشدگی های ایزوله و مختصر تاندون، معمولا درمان های غیرجراحی شامل استراحت، کمپرس یخ، استفاده از باند کشی و داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی موثر هستند و در بیشتر موارد ورزشکاران پس از 4 تا 6 هفته به فعالیت ورزشی بر می گردند.

 

• در پارگی های کامل تاندون و نیز در مواردی که درمان های غیر جراحی بهبودی در وضعیت بیمار ایجاد نکنند درمان جراحی توصیه می شود.

در جراحی دو انتهای تاندون پاره شده به هم دوخته می شوند. در این جراحی توجه به فشار روی تاندون بسیار اهمیت دارد و تاندون پس از دوخته شدن نباید خیلی سفت و یا خیلی شل باشد.

 

 

 

در مواردی که پارگی تاندون به صورت شکستگی کندگی محل اتصال تاندون با استخوان است، درمان بصورت عمل جراحی و با اتصال مجدد تاندون عضله به استخوان انجام می شود. در این جراحی عضله به محل طبیعی خود کشیده شده سپس تاندون به کمک بخیه های مخصوص به محل طبیعی خود روی استخوان متصل می شود.

 

• اکثر افرادی که دچار پارگی تاندون چهارسر شده اند نیاز به جراحی دارند.
• در موارد حاد درمان بصورت ترمیم محل پارگی است و در موارد مزمن بازسازی لیگامانی صورت می گیرد.
• گاهی اوقات بخصوص در موارد مزمن ترمیم تاندون پاره شده نیاز به استفاده از پیوند یا گرافت دارد.
• مدت زمان بستری بودن در بیمارستان پس از جراحی معمولا یک شب است
• جراحی می تواند تحت بی حسی اسپاینال و بی حس شدن اندام های تحتانی و یا بیهوشی عمومی انجام شود.

جهت مطالعه ادامه این مطلب به درمان جراحی پارگی تاندون های اطراف زانو مراجعه نمایید.

دکتر مهران سلیمانها: 

متخصص ارتوپدی – فوق تخصص جراحی زانو در رشت

درمان منیسک دیسکوئید

درمان منیسک دیسکوئید

منیسک دیسکوئید (Discoid meniscus) یک شکل غیر طبیعی منیسک است که مینیسک خارجی به جای آن که بیشتر شبیه شکل C طبیعی باشد، به شکل یک بیضی یا دیسک توپر است.

منیسک دیسکوئید اغلب اختلال یک نقص مادرزادی است با حرکات چرخشی زانو، از جمله در ورزش هایی که نیاز به چرخش و یا تغییر جهت سریع دارند، رخ می دهد.

افراد مبتلا به منیسک دیسکوئید ممکن است تمام زندگی خود را طی کنند و هیچ مشکلی را تجربه نکنند فقط با خم و راست کردن احساس صدا داخل مفصل دارند. اگر منیسک دیسکوئید باعث درد یا ناراحتی نشود، نیازی به درمان نیست.

شکل غیر طبیعی و ضخیم مینیسک دیسکوئید احتمال پارگی و گیر افتادن آن بین سطوح مفصلی را افزایش می دهد و معمولا مینیسک دیسکوئید نسبت به مینیسک نرمال احتمال آسیب بیشتری دارد. در افرادی که مینیسک دیسکوئید دارند ممکن است بدون هیچ سابقه ی آسیب یا ضربه فرد علائم آسیب مینیسک را بروز دهد.

با توجه به خونرسانی ضعیف بافت مینیسک، در صورت آسیب دیدن آن احتمال ترمیم خود به خودی آن به شدت پایین است.

انواع منیسک دیسکوئید عبارتند از:

• ناکامل (incomplete) : این نوع منیسک دیسکویئد کمی ضخیم تر و گسترده تر از منیسک نرمال است و سطح بیشتری از سطوح مفصلی را می پوشاند اما کل سطح را کاور نمی کند.
• کامل (complete) : این نوع منیسک دیسکوئید کل سطح مفصلی استخوان ساق پا ( پلاتو تیبیا) را می پوشاند.
• Hypermobile wrisberg: در این نوع مینیسک دیسکوئید رباط هایی که مینیسک را به سطوح استخوان های ران و ساق پا وصل می کنند (meniscofemoral) وجود ندارند و مینیسک آزادانه درفضای مفصلی حرکت می کند و می تواند موجب صدای مفصل، درد و قفل شدن زانو شود.
• ring-shaped discoid meniscus

علائم آسیب منیسک دیسکوئید

شایع ترین علائم آسیب منیسک دیسکوئید شامل موارد زیر می باشد:

• درد
• سفتی و تورم
• قفل کردن و صدای زانو
• خالی کردن زانو
• ناتوانی در کامل صاف کردن زانو

جهت مطالعه ادامه این مطلب به درمان منیسک دیسکوئید  مراجعه نمایید.

دکتر مهران سلیمانها:

متخصص ارتوپدی – فوق تخصص جراحی زانو در رشت